Ik krijg nu al meerdere keren de vraag: " wat is nou het meest bijzondere wat je daar ziet en meemaakt ? " en elke keer weet ik de vraag niet met een enkel antwoord te beantwoorden. Ik zal ook uitleggen waarom. Ik ben hier inmiddels bijna 4 weken, maandag 4 weken en woensdag al weer een hele maand op pad, dus ik kan met een gerust hart zeggen dat ik inmiddels veel heb kunnen zien van Zanzibar: de mensen, de cultuur, de religie, het onderwijs, de armoede en al het pracht en praal. Alles bij elkaar is het een bijzondere ervaring om er op deze manier deel van te mogen uitmaken. De pracht en praat die Zanzibar te bieden heeft zie je als toerist en doet vermoeden dat het een rijk land is, maar kijk je iets verder dan de ogen van een toerist dan zie je de armoede op straat, de vele verkopers met fruit, zelfgemaakte producten en de bedelaars. Net 100 meter voorbij het luxe resort zit een zieke man op straat te bedelen, of verkoopt een vrouwtje zelf verbouwd fruit. De straten van Stone Town waarin alle specerijen en souveniers verkocht worden, laten niet de armoede zien die er schuil gaat in de huizen. Het is erg dubbel. Als  vrijwilliger heb ik het voorrecht om ook deel te worden van het leven in Afrika. Ook al is het in het vrijwilligershuis allemaal prima voor elkaar en is er stromend water, achter het huis staat een klein hutje, daar slaapt de beveiliger. Het is oneerlijk verdeeld. Onze gids bijvoorbeeld, zou je denken dat hij toch een aardige baan heeft, woont met zijn vrouw en zoontje van 9 maanden in een kamer ( van een gebouwtje ) van 3 bij 4 meter met daarin slechts een bed en twee stoelen. De kinderen in het weeshuis slapen met zijn tweeën in een bed. Dan besef ik ineens hoe goed ik het in Nederland eigenlijk heb. ik woon in een netjes huis, met stromend water, eten en drinken in overvloed en familie in de buurt en ik ben gezond. Dat kun je van de mensen hier niet altijd zeggen. De kinderen in het weeshuis hebben geen ouders, of zijn door de ouders achtergelaten bij een tante die ze ineens niet meer wil hebben. Ik krijg goed onderwijs, en ik moet zeggen dat ze hier oprecht proberen de kinderen een goede start te geven. Maar het verschilt absoluut per school hoe het niveau van onderwijs is. Momenteel geef ik les op een kleine, een vooral arme, school vlakbij. Het plekje heet officieel Mbweni en ligt net onder Stone Town. Even verderop ligt een gigantisch luxe resort en een paar honderd meter verder begint de villa wijk Chukwani, waar ook het vrijwilligershuis staat. De kinderen op de school hebben geen uniform en lopen in een broek of rok van thuis met daarop een versleten shirt met het school logo er op. Ze zijn niet allemaal dezelfde kleur, er is geen patroon in te herkennen. Het schoolgebouw is verdeeld in 3 kleine hokjes, in de grootste zitten 15 kleuters van 3-5 jaar. In het hokje er naast zitten 3 leerlingen van ongeveer 8-10 jaar oud en deze dienen zich aan de hand van hun schoolboeken zelf te redden. In het laatste hokje zit de zogenaamde P1 met 6 leerlingen van 5-7 jaar oud die les krijgen van mij of van een andere teacher van de school. De boeken zijn geschreven in het Engels maar het niveau van Engels komt niet in de buurt van het begrijpen er van en de docente spreekt bijna geen woord engels. Communiceren gaat met haar niet met complete zinnen maar met losse woorden en af en toe swahili. De kinderen willen absoluut graag leren, maar communicatie met ze is moeilijk. Ik zie zo veel verbeter punten, maar in mijn eentje kan ik de wereld niet verbeteren.  Om even terug te komen op de essentie van dit verhaal. Wat is nou het meest bijzondere wat ik hier zie of mee maak? Zijn dat de mensen, zo veel mensen met verschillende culturen die hier samenleven, moslim of christen. Zijn het de mensen die heel anders met elkaar om gaan dan wij. Mensen die in de bus opgepropt tegen elkaar  aan zitten om maar zo veel mogelijk mensen mee te nemen. Is het de cultuur van de mensen hier, altijd vriendelijk, iedereen begroeten, altijd behulpzaam. Of zijn het de kinderen, die zo graag willen maar vaak geen eerlijke kans krijgen omdat de ouders geen geld hebben. De scholen hier worden betaald door de ouders, dus hoe rijker die zijn, hoe beter de school van hun kinderen. Er zijn plannen om de overheid de scholen te laten betalen, en daar zie ik wel heil in. Hopelijk komt het niveau van elke school dan een beetje omhoog. Toegegeven, de mensen, de kinderen, ze zijn allemaal heel erg bijzonder. Maar ik denk dat hun manier van leven me het meeste inspireert. Ze hebben veel minder dan wij, maar nemen met zo veel minder ook genoegen. Kinderen zijn  gelukkig als ze buiten mogen spelen en even geen karweitjes thuis hoeven te doen, al helpen ze thuis met alle liefde.  De standaard ligt hier lager, en elke dag is er weer een. Ze maken zich geen zorgen, het komt allemaal goed. Ik denk dat de manier van leven, de manier van gelukkig zijn en waarmee, dat mij dat het meeste boeit. Dat dat het bijzonderste is tot nu toe. Ik denk dat ik er ook wel wat van kan leren, want ook ik ben best wel materialistisch. Net als de meeste Nederlanders hechten we waarde aan ons huis, onze auto en onze telefoon. Maar wat is nou echt belangrijk: eigenlijk is dat familie om je heen, vrienden die om je geven en je gezondheid. Als je dat hebt, heb je geluk al gevonden. Je verplaatsen kan toch ook met de bus? Als je iemand wilt spreken, hoef je niet te bellen, maar kun je er ook toch even heen? Nu schrijf ik dat wel zo makkelijk, maar het is iets om over na te denken. We hebben veel minder nodig voor geluk dan we denken.