Ik ben weer thuis

Lieve allemaal, de meeste van jullie weten het al.. maar ik post toch ook nog even een berichtje hier. Ik heb het afgelopen weken zo druk gehad dat ik geen tijd heb gehad om mijn blog te updaten. Inmiddels ben ik al weer een paar dagen thuis. 10 dagen eerder dan normaal. Dat zal ik ook even toelichten: ik ben vorige week heel erg ziek geworden en na 5 dagen ziek zijn ben ik even naar de dokter gegaan. Deze constateerde na een aantal bloedtesten malaria in mijn bloed en meteen kon ik met een kuur starten. Maar in overleg met mijn ouders heb ik besloten, omdat ik me echt niet goed voelde, om naar huis te gaan en het avontuur iets eerder te beeindigen. Jammer dat het zo moest eindigen maar inmiddels ben ik aan de beterende hand. Ik kijk terug op een prachtige periode waarin ik veel geleerd heb, veel gezien heb en veel mensen heb ontmoet. Ik kijk terug op een onvergetelijke ervaring!

8 weken op avontuur

Vandaag ben ik al 8 weken van huis. Nog minder dan 5 weken en ik zit al weer in het koude kikkerlandje Nederland. Dus de komende weken nog maar extra genieten! Ik heb vandaag weer veel om over te schrijven want er is weer een hoop gebeurd. Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen dus ik begin maar met de school waar ik les geef. Sinds vorige week heb ik namelijk een klasje van 6 meiden voor mezelf. Deze meiden zaten nog in nursery maar waren al begaafd en oud genoeg om naar standaard 1 te gaan, maar dat zou pas in januari plaats gaan vinden. Maar ze verveelden zich in de klas en dan gaan kinderen toch een beetje elkaar treiteren en pesten. Dus ik heb in overleg met de school en met Khaya projects besloten dat ik tot de school dicht gaat ze in een aparte klas les mag geven met wat uitdagende boeken en spelletjes om ze voor te bereiden om standaard 1! Dat is inmiddels een week geleden en dat gaat heel erg goed. Ik heb dankzij lieve donaties voor alle meisjes eigen boeken en schriften kunnen kopen, een set met potloden, krijtjes en kleurtjes en nog veel meer school dingen! De meisjes leren snel en worden uitgedaagd door nieuwe school boeken met andere plaatjes. Dus dat gaat allemaal heel erg goed! Gisteren waren we uitgenodigd op een heuse Afrikaanse bruiloft en dat was absoluut een geslaagde dag! Daarvoor had ik natuurlijk een Afrikaanse jurk laten maken en mijn haar heb ik zaterdag helemaal laten invlechten ( duurde 3,5 u ). Al met al een heel leuk weekend gehad. Vrijdagavond zijn we met een stel vrijwilligers en twee Afrikaanse mannen (van het hotel waar we altijd op het strand liggen) naar de stad geweest. Eerst naar de food market ( elke avond zijn er in het park allemaal kraampjes met eten en drinken ). Vervolgens hebben we cocktails gedronken op het dakterras van 6 degrees south ( met zeezicht ) en we hebben afgesloten met een Afrikaanse disco in Afrika house! Al met al een super geslaagde avond. Nu zijn jullie wel weer aardig up to date :) tot de volgende post

(=

3 november 17:30, maandagmiddag. Dit is mijn 50e dag op dit prachtige eiland, in dit prachtige avontuur. Over 40 nachtjes eindigt mijn avontuur al weer. Ik heb zo veel te vertellen, maar kan niet elke dag mijn blog updaten.. Ik probeer wel alles op te schrijven in mijn dagboek, maar vandaag was wel het schrijven waard. Vanmorgen ben ik na school naar de stad gegaan, ik ben al een tijdje op zoek naar nog wat nieuwe materialen voor op school. Dit kan ik doen door een lieve donatie van mijn buurvrouw. Vandaag heb ik dan eindelijk twee of drie nieuwe winkels met school spullen gevonden en meteen weer ingeslagen: potloden, kleuter leer boeken, voorlees boeken en plaatjes boeken. Helemaal happy met wat ik allemaal gevonden heb, en de kinderen en de leraren op mijn school vast ook! Eenmaal thuis, bladerde ik alvast de verhaaltjes even door. En ik kom daar gewoon de perfecte zin tegen die helemaal mijn dag maakte! Moraal van het verhaal: nothing is impossible if you set your heart on it! ( niets is onmogelijk als je je hart er naar zet ) en ik vond het even zo toepasselijk en inspirerend! Lekkere motivatie :) en die wilde ik even met jullie delen!

Op de helft

Woensdag, 29 oktober 2014. Nog 45 nachtjes te gaan, al 45 dagen gehad. We zijn op de helft! De laatste twee weken zijn voorbij gevlogen zonder enig besef van de tijd. De ochtenden op school vliegen voorbij voor ik er erg in heb en de middagen breng ik door op het strand, in de stad, op kantoor of op het strandbedje in de tuin. De kinderen op school zijn zo schattig, maar kunnen af en toe ook wel eens kattenkwaad uit halen. Ze praten alleen maar swahili tegen me, en ik probeer ze beetje bij beetje wat meer Engels te leren. Veel losse woorden kunnen ze al zeggen vanaf plaatjes, maar het wordt er wel ingedreund. En ook ik werk op die manier, want er valt weinig anders te beginnen. Stapje voor stapje, beetje bij beetje komt er vordering in het proces. En ik ben blij dat ik hier zo lang aan mee mag werken. Ik heb nog anderhalve maand te gaan, in die maand hoop ik nog meer progressie te boeken met de kinderen. Elke dag is er weer een. Ik leer enorm veel hier, over mezelf, over de cultuur en over mensen. Het is heerlijk om te leven in het heden, niet elke dag na te denken over morgen. Morgen zien we morgen wel, gisteren is al geweest. We hebben vandaag om er wat van te maken!

Pole Pole

Omdat ik toch moet wachten op mijn sexy Swahili leraar heb ik even tijd om te bloggen! Vandaag ben ik vijf weken van huis en ik moet zeggen dat ik echt weer helemaal lekker in mijn vel zit. Ik heb wat dipjes gehad, ik miste thuis heel erg, maar nu heb ik er weer helemaal zin in! Binnenkort ga ik ook naar Tanzania zelf voor een safari van 2-3 dagen, dus dan zie ik nog meer moois! Vandaag was ik weer op school, ook daar heb ik progressie gemaakt. Ik sta nu samen met de leraar voor de klas, zodat zij de kinderen ook kan uitleggen wat de Engelse woorden in het Swahili betekenen, zodat ze de woorden die ze leren ook toe kunnen passen. En Ik ben er voor de correcte uitspraak van woorden en het ondersteunen van de leraar. Dus dat loopt ook allemaal lekker! Ik heb vandaag ook even gesproken met de directrice van de school om te vragen wat ze nog nodig hebben op de school. Er zijn me een aantal dingen opgevallen wat de kinderen hier niet hebben.. maar daarover schrijf ik de volgende keer, want mijn sexy leraar komt er net aan ;) wish me luck with my first Swahili lesson..

Elke dag hier is bijzonder!

Lieve iedereen, inmiddels ben ik een maand en een dag van huis. Dus het werd wel even weer tijd om mijn blog te schrijven. Ik mis de mensen thuis heel erg, niet omdat ik niet zonder ze kan, maar omdat iedereen nu zo ver weg is. Deze week begon niet echt goed. Maandag kwam ik aan op een dichte school, niemand wist waarom, maar de school was dicht.. Maandag avond zakte ik door mijn bed en dinsdagochtend viel de gordijnroede, met daaraan mijn klamboe, van de muur. vervolgens kreeg ik dinsdagmiddag een klapbank en kon mijn dag echt niet meer stuk. Gelukkig is het allemaal goedgekomen met mijn bed, klamboe en fiets maar het was echt even allemaal tegelijk! Ach, we maken ook leuke dingen mee. Zo heb ik natuurlijk al een paar dagen sjans met de ober van het hotel waar we altijd op het strand liggen. Zijn naam is James en hij is 25 jaar. Een bloedmooie DONKERE man! En hij vroeg me gisteren zelfs mee uit eten! Hahaha. Maar daar gaan we maar niet aan beginnen, ik ken die hele jongen helemaal niet. Maar ik heb wel mijn mening bijgesteld wat betreft donkere mannen, ze kunnen best wel heel erg aantrekkelijk zijn! Gelukkig werken er ook wel aantrekkelijke mannen op het project zelf, dus ik kan lekker om me heen kijken! en wie weet vind ik hier de liefde van mijn leven, whahahah.. ( denk het niet hoor! ). Vandaag weer lesgegeven op school, even gekeken hoe de leraren het hier aanpakken en wat verbeterpunten opgeschreven. Laatste uurtje met de kleinste kinderen gekleurd (ik had de kleurboeken en potloden van buurvrouw Carona meegenomen) en die kinderen waren helemaal blij met hun kleurplaat! Weer iemands dag goed gemaakt! Morgen nog een halve dag ( 08:00 - 10:30 ) naar school en dan is het al weer weekend. Nog geen concrete plannen, behalve zaterdag naar Stone Town om te pinnen (geld gaat hier best snel op!) en zondag ga ik weer mee naar de kerk! Afgelopen zondag heb ik dat ook gedaan en ondanks dat ik er geen bal van kan verstaan ( Swahili is echt onmogelijk om te leren ) is het wel heel bijzonder! Er wordt veel gedanst en gezongen en de sfeer is leuk. Dan besef je ook dat het gebouw zelf de kerk niet maakt! Het was een oud gebouw, helemaal open, geen ramen, helemaal vervallen. Maar iedereen komt er graag en is opgetogen! Bijzonder om mee te namen! Misschien ga ik een Engelse bijbel kopen, om een beetje te vernemen wat ze zeggen.. Want Swahili ga ik natuurlijk nooit leren! Al staat mijn eerste PRIVE les Shwahili al gepland met een leuke Afrikaan van het kantoor ;) ....

Bijzondere ervaring

Ik krijg nu al meerdere keren de vraag: " wat is nou het meest bijzondere wat je daar ziet en meemaakt ? " en elke keer weet ik de vraag niet met een enkel antwoord te beantwoorden. Ik zal ook uitleggen waarom. Ik ben hier inmiddels bijna 4 weken, maandag 4 weken en woensdag al weer een hele maand op pad, dus ik kan met een gerust hart zeggen dat ik inmiddels veel heb kunnen zien van Zanzibar: de mensen, de cultuur, de religie, het onderwijs, de armoede en al het pracht en praal. Alles bij elkaar is het een bijzondere ervaring om er op deze manier deel van te mogen uitmaken. De pracht en praat die Zanzibar te bieden heeft zie je als toerist en doet vermoeden dat het een rijk land is, maar kijk je iets verder dan de ogen van een toerist dan zie je de armoede op straat, de vele verkopers met fruit, zelfgemaakte producten en de bedelaars. Net 100 meter voorbij het luxe resort zit een zieke man op straat te bedelen, of verkoopt een vrouwtje zelf verbouwd fruit. De straten van Stone Town waarin alle specerijen en souveniers verkocht worden, laten niet de armoede zien die er schuil gaat in de huizen. Het is erg dubbel. Als  vrijwilliger heb ik het voorrecht om ook deel te worden van het leven in Afrika. Ook al is het in het vrijwilligershuis allemaal prima voor elkaar en is er stromend water, achter het huis staat een klein hutje, daar slaapt de beveiliger. Het is oneerlijk verdeeld. Onze gids bijvoorbeeld, zou je denken dat hij toch een aardige baan heeft, woont met zijn vrouw en zoontje van 9 maanden in een kamer ( van een gebouwtje ) van 3 bij 4 meter met daarin slechts een bed en twee stoelen. De kinderen in het weeshuis slapen met zijn tweeën in een bed. Dan besef ik ineens hoe goed ik het in Nederland eigenlijk heb. ik woon in een netjes huis, met stromend water, eten en drinken in overvloed en familie in de buurt en ik ben gezond. Dat kun je van de mensen hier niet altijd zeggen. De kinderen in het weeshuis hebben geen ouders, of zijn door de ouders achtergelaten bij een tante die ze ineens niet meer wil hebben. Ik krijg goed onderwijs, en ik moet zeggen dat ze hier oprecht proberen de kinderen een goede start te geven. Maar het verschilt absoluut per school hoe het niveau van onderwijs is. Momenteel geef ik les op een kleine, een vooral arme, school vlakbij. Het plekje heet officieel Mbweni en ligt net onder Stone Town. Even verderop ligt een gigantisch luxe resort en een paar honderd meter verder begint de villa wijk Chukwani, waar ook het vrijwilligershuis staat. De kinderen op de school hebben geen uniform en lopen in een broek of rok van thuis met daarop een versleten shirt met het school logo er op. Ze zijn niet allemaal dezelfde kleur, er is geen patroon in te herkennen. Het schoolgebouw is verdeeld in 3 kleine hokjes, in de grootste zitten 15 kleuters van 3-5 jaar. In het hokje er naast zitten 3 leerlingen van ongeveer 8-10 jaar oud en deze dienen zich aan de hand van hun schoolboeken zelf te redden. In het laatste hokje zit de zogenaamde P1 met 6 leerlingen van 5-7 jaar oud die les krijgen van mij of van een andere teacher van de school. De boeken zijn geschreven in het Engels maar het niveau van Engels komt niet in de buurt van het begrijpen er van en de docente spreekt bijna geen woord engels. Communiceren gaat met haar niet met complete zinnen maar met losse woorden en af en toe swahili. De kinderen willen absoluut graag leren, maar communicatie met ze is moeilijk. Ik zie zo veel verbeter punten, maar in mijn eentje kan ik de wereld niet verbeteren.  Om even terug te komen op de essentie van dit verhaal. Wat is nou het meest bijzondere wat ik hier zie of mee maak? Zijn dat de mensen, zo veel mensen met verschillende culturen die hier samenleven, moslim of christen. Zijn het de mensen die heel anders met elkaar om gaan dan wij. Mensen die in de bus opgepropt tegen elkaar  aan zitten om maar zo veel mogelijk mensen mee te nemen. Is het de cultuur van de mensen hier, altijd vriendelijk, iedereen begroeten, altijd behulpzaam. Of zijn het de kinderen, die zo graag willen maar vaak geen eerlijke kans krijgen omdat de ouders geen geld hebben. De scholen hier worden betaald door de ouders, dus hoe rijker die zijn, hoe beter de school van hun kinderen. Er zijn plannen om de overheid de scholen te laten betalen, en daar zie ik wel heil in. Hopelijk komt het niveau van elke school dan een beetje omhoog. Toegegeven, de mensen, de kinderen, ze zijn allemaal heel erg bijzonder. Maar ik denk dat hun manier van leven me het meeste inspireert. Ze hebben veel minder dan wij, maar nemen met zo veel minder ook genoegen. Kinderen zijn  gelukkig als ze buiten mogen spelen en even geen karweitjes thuis hoeven te doen, al helpen ze thuis met alle liefde.  De standaard ligt hier lager, en elke dag is er weer een. Ze maken zich geen zorgen, het komt allemaal goed. Ik denk dat de manier van leven, de manier van gelukkig zijn en waarmee, dat mij dat het meeste boeit. Dat dat het bijzonderste is tot nu toe. Ik denk dat ik er ook wel wat van kan leren, want ook ik ben best wel materialistisch. Net als de meeste Nederlanders hechten we waarde aan ons huis, onze auto en onze telefoon. Maar wat is nou echt belangrijk: eigenlijk is dat familie om je heen, vrienden die om je geven en je gezondheid. Als je dat hebt, heb je geluk al gevonden. Je verplaatsen kan toch ook met de bus? Als je iemand wilt spreken, hoef je niet te bellen, maar kun je er ook toch even heen? Nu schrijf ik dat wel zo makkelijk, maar het is iets om over na te denken. We hebben veel minder nodig voor geluk dan we denken. 

Bijna 3 weken van huis

Een update vanuit zonnig Zanzibar! Hier gaat alles goed, het weer is elke dag lekker ( zo'n 28 graden ) af en toe een wolkje, maar over het algemeen prima bounty eiland temperaturen! Vandaag was ik vroeg klaar op school, het is vrijdag. Op vrijdag bidden de moslims en daarom is de school al rond 10:30 klaar. Dus nu zit ik weer met mijn luie kont op het strand! De nieuwe school is heel erg klein, ongeveer 25 kinderen in de leeftijd van 4 tot 10. Ze spreken gebrekkig Engels en wat ze wel spreken is er in gedreund. Dus dit is wel een uitdaging. Ook de leraren spreken geen tot weinig engels, wat communiceren best moeilijk maakt. Maar ik zal daar een weg in moeten vinden. Ze hebben bijna geen schoolmaterialen zoals boeken en schriften. Ze delen soms zelfs een potlood. Dus er is veel verbetering mogelijk. Gelukkig kan ik wel boeken en schriften en schrijfgerei voor ze aanschaffen. De scholen zijn komende week gesloten ivm een islamitisch feest, dus volgende week ga ik helpen in het weeshuis. Ook daar ben ik heel erg benieuwd naar. Ik heb het alleen nog maar van de buitenkant gezien en ben heel erg benieuwd. Meteen maandag maar kleurboeken en potloden meenemen, dan is het ijs meteen gebroken. Maar eerst is het weekend, stiekem een beetje genieten! Morgen hebben we een uitstapje gepland met zijn 3-en ( ik samen met twee andere vrijwilligers ) we gaan namelijk zwemmen met dolfijnen!!!!! Daarvoor gaan we naar de andere kant van het eiland, de zuid oostelijke kant. En daar blijven we de hele dag verder lekker op het strand en gaan we genieten van een diner en de zonsondergang! Ik heb er nu al zin in... Liefs uit het paradijs!