Zondag 28 september Vandaag is de 14e dag van mijn avontuur. Bijna twee weken zijn er al verstreken. De tweede week ging wel met wat hobbels maar ik heb weer goede moed en heb zin in de nieuwe
week. Ik ben dinsdag en woensdag ziek geweest en heb het grootste gedeelte van de dag op mijn bed gelegen, geslapen en boeken gelezen. Gelukkig ben ik nu weer helemaal opgeknapt! Ook heb ik deze week
aangekaart dat ik mijn school te ver weg vond om drie maanden vol te houden. De school lag op ongeveer 1,5u reizen vanaf het vrijwilligershuis. Je diende hier op de Daladala te stappen naar stone
town en vanaf daar een stuk door de stad lopen en een nieuwe bus pakken naar de school toe. Dat werd me gewoon allemaal een beetje te veel, iedereen weet ook dat ik hartstikke reis ziek ben dus dit
houd ik niet zo lang vol. Gelukkig is er een oplossing. Ik kan vanaf maandag naar een nieuwe school op ongeveer een half uurtje fietsen van het vrijwilligershuis. Ik ben er vrijdag al heen geweest om
me voor te stellen en het is een klein, armzalig schooltje met ongeveer 5 lokalen. Ze hebben er plastic stoelen en er zijn nauwelijks tafels om aan te werken. De school heeft wel boeken, die krijg ik
maandag, maar niet ieder kind heeft een eigen school boek. Ik heb zin in de nieuwe uitdaging op deze school. Ik hoop dat ik de komende maanden de kinderen een hele hoop bij kan brengen. Ook hier ga
ik aan de slag met Engelse les, maar ook ga ik weer wiskunde ( rekenen ) geven. Gelukkig is dat helemaal niet zo moeilijk, allemaal basisschool stof. Het is bijzonder om te zien hoe geliefd ik ben
bij de kinderen. Ze weten wat je als blanke vrouw op hun school komt doen en ze willen heel graag leren omdat school hun enige kans is in de maatschappij. Dan voel ik me ook heel erg geliefd, als die
kleine koters aan je arm hangen en allemaal je even willen aanraken of je aandacht willen. Het is zo aandoenlijk en ik zou zo zon kleine dondersteen meenemen naar Nederland. In de afgelopen dagen heb
ik wel nagedacht over het onderwijs hier. Want hoe heb ik zelf Engels geleerd? Ik heb het geleerd van een Nederlandse docent die goed was in Engels. Maar dat is hier natuurlijk niet haalbaar, want ik
spreek geen woord swahili. Ik denk dat er ook meer baat bij zou zijn als we de leraren hier Engels zouden leren in plaats van de kinderen. Want als de leraren hier goed en correct Engels spreken
kunnen zij het overbrengen op de kinderen. Want nu worden de kinderen een paar zinnen aangeleerd, woorden aangeleerd waarvan ze de betekenis nauwelijks kennen. Op deze manier kunnen de kinderen nooit
zelfstandig Engels toepassen. Dat merk ik ook als ik de kinderen een vraag probeer te stellen, die ze dan helaas niet begrijpen en dan is er niet echt communicatie. Ik ga proberen daar verandering in
te brengen en ik ga op zoek naar een methode die misschien wel kan werken voor de kinderen. Ik heb mijn uitdaging gevonden! Tot gauw. Liefs Pamela
Iedereen heeft wel via Facebook, whats app of per email al een berichtje van mij gehad maar ik zal nu ook even een post plaatsen op mijn reisblog! Helaas is die minder makkelijk bij te houden dan ik
dacht, aangezien ik geen computer heb en dus alles op mijn iPod of telefoon moet doen. Dan baal ik toch wel dat ik mijn eigen iPhone niet heb meegenomen. Maar helaas. Maandagavond ben ik hier tegen
middernacht aangekomen en de afgelopen dagen zijn onwijs snel voorbij gegaan. Momenteel schrijf ik dit berichtje vanaf het strand van een prachtige lodge op 5 minuten fietsen van het
vrijwilligershuis. Ja, ik heb hier een eigen fiets! En het is heerlijk om hier door de straatjes te fietsen. Iedereen begroet je met jambo, mambo of karibu. En we groeten vrolijk terug in het
swahili. Je leert de basis al gauw en ik kan me al verstaanbaar maken met bepaalde dingen. En wat niet lukt, doen we met handen en voeten. Zoals ik al zei gaat de tijd hier heel erg snel. Na maandag
avond gauw mijn bed te zijn ingedoken begon dinsdag mijn echte avontuur op Zanzibar. Ik werd meegenomen naar Stone Town en vervolgens naar het kantoor. Woensdag ben ik voor het eerst op mijn school
geweest en donderdag kon ik beginnen met les geven. Ik heb er mijn eigen klassen en mag de kinderen helemaal alleen les geven. Maar de kinderen zijn hier heel erg goed opgevoed en luisteren goed.
Maar ik begrijp op wel waarom. Door de andere teachers en head master worden ze geslagen met stok of liniaal wanneer zij niet luisteren. Er zijn me verder wel dingen hier opgevallen. Iedereen hier is
vriendelijke en behulpzaam, zolang ze er zelf iets aan kunnen verdienen. Als ze er niets aan kunnen verdienen helpen ze je ook echt niet. Het is een bijzonder volk en ik probeer de gebruiken een
beetje te leren. Zo is de eerste week al voorbij en begint morgen een nieuwe school week. Ik heb er zin in en ben benieuwd wat ik allemaal ga meemaken. Als ik de kinderen vertel waar ik vandaan kom,
weten ze niet eens waar Nederland ligt. Er is nauwelijks onderwijs in aardrijkskunde en er zijn geen wereldkaarten. De kinderen kennen niets buiten Zanzibar, Tanzania en Kenia. Dat verontrust me ook
wel een beetje. Hun wereldje lijkt zo klein, ze komen nergens maar ze weten ook niet hoe groot de wereld eigenlijk is. Als laatste wil ik nog 2 dingen kwijt. Het is verontrustend hoe slecht de
leraren hier Engels spreken en schrijven. En de verschillende tussen arm en rijk zijn hier zo groot. Tot gauw, liefs uit Zanzibar.
Morgen is het dan eindelijk zo ver, Pamela in the big big world! Mijn reis gaat beginnen. Ik weet nog dat is ergens in april mijn ticket boekte en sindsdien heb ik er natuurlijk naar uitgekeken en
dan is het morgen eindelijk zo ver. Aan de andere kant lijkt morgen nog zo ver weg en zo onwerkelijk. Op dit moment heb ik nog niet het gevoel dat ik morgen op het vliegtuig stap.. maar die
kriebeltjes zullen in de loop van de dag nog wel komen dat het besef ook echt komt. Gisteren heb ik echt een fantastische dag gehad. Bijna alle mensen die me dierbaar zijn, zijn even langsgeweest
om mijn verjaardag te vieren en natuurlijk om me veel succes en plezier te wensen voor mijn reis. Ik ben ook enorm verwend met allemaal cadeautjes en gekkigheidsjes. De hele eetkamertafel stond vol
met cadeau's. Wel leuk, mijn vader had natuurlijk weer iets geks bedacht! Hij had een klein reiskussen gekocht voor me en daar moest iedereen met een benzinestift een leuke tekst op schrijven..
ECHT ZO LEUK! En van hem moest ik gisteren met iedereen op de foto. Deze foto's print hij vandaag uit voor in mijn reisdagboek! Ik heb daarnaast nog zo veel gekregen dat het te veel is om op te
noemen, maar een paar kleine dingen licht ik toch even uit: van mama heb ik een gelukssteen gekregen (hij zit al in mijn portemonnee), van Niek heb ik een (knuffel)reis-uiltje gekregen. Eentje op
meeneemformaat ;) Van Celeste heb ik, vorige week al, een munt van Sint Christoffer gekregen, beschermer van de reiziger en van Oma heb ik een super mooi boek met alleen maar info over Zanzibar
gekregen. Iedereen bedankt dat jullie er waren gisteren, ik vond het een geslaagde dag. Vandaag ga ik al mijn spullen inpakken en controleren en dan morgen is het zo ver.. Jullie horen vanaf morgen
alleen nog maar via deze webblog iets van mij (niet via Facebook) of persoonlijk per e-mail, sms of WA. Volgende keer dat ik iets schrijf, is dat vanuit Zanzibar! Als je je nog niet ingeschreven
hebt voor de mailing van deze webblog, doe dat dan alsnog! Dan krijg je bij elk nieuw verhaal een mailtje zodat je niets van mijn avontuur zult missen!
omdat ik, voor de zoveelste nacht op rij door die vreselijke malaria pillen, toch niet kan slapen.. schrijf ik maar even een stukje! Over 2,5 nachtjes ( deze halve nacht meegerekend, als ik nog in
slaap kom ) is het zo ver! Mijn vliegtuig vertrekt naar Zanzibar, een prachtig eiland voor de kust van Tanzania. Maar Zanzibar is niet alleen maar parelwitte stranden, azuurblauwe zee en een
paradijselijk gevoel. Het onderwijs en de medische zorg in het land lopen erg achter. Voor kinderen op Zanzibar is het leren van Engels erg belangrijk, maar de slechte schoolboeken en de slecht
Engels sprekende docenten dragen niet bij aan de ontwikkeling van het Engels. Daarom ga ik 3 maanden vrijwilligerswerk doen. Niet omdat ik alles kan veranderen, maar omdat ik wel een steentje kan
bijdragen. Ik ben een domino steen in het geheel. Door mijn verhalen, ervaringen en avonturen kan ik andere jongeren stimuleren om ook vrijwilligers werk te gaan doen, want waar ook te wereld.. We
zijn nodig! 3 maanden lang zal ik verblijven in een vrijwilligershuis in de wijk Chukwani, vlakbij Stone Town. Vanuit hier zal ik elke dag met de lokale bus naar mijn school gaan om de docenten daar
te ondersteunen in het geven van Engelse les, wiskunde en sport en spel. Ik heb er onwijs veel zin in, maar het gaat in mijn buik nou ook wel een beetje kriebelen. De koffers ( ja 2 van 23 kg )
beginnen zich goed te vullen en alle inkopen zijn nou echt gedaan. Alle vaccinaties zijn een tijdje geleden al behaald en ik ben op 25 augustus al gestart met de malaria pillen ( bevallen niet zo
goed, maar we doen het er mee ) langzamerhand komt aanstaande maandag wel heel erg dichtbij. Vandaag ( zaterdag ) vier ik, een beetje verlaat, mijn verjaardag voor familie en vrienden en neem ik ook
meteen afscheid voor de komende 3 maanden. Daar zullen best even wat tranen rollen, want ik ga gewoon best wel mensen missen, gevoelig miepje dat ik ben! Maar ik zie de reis met positieve moed
tegemoet. Het zal een bijzondere ervaring worden, het zal leerzaam zijn, ik zal mijzelf wel een paar keer tegen komen en ik zal ook af en toe wel echt naar huis willen. Maar het wordt een mooie tijd,
bijzonder.
De spanning stijgt en de reiskriebels zijn nu echt nier meer uit mijn buik weg te slaan. Langzamerhand wordt de bult met spullen op mijn koffer kleiner en vult mijn koffer zich aardig. Alle inkopen
zijn gedaan en nu is het nog even 7 dagen genieten van familie en vrienden hier in Nederland voor ik het hier allemaal achterlaat voor 3 maanden! Ik bedacht me gisteren nog wel een ideetje. Ik ga
deze week bij iedereen lege flessen inzamelen en van het geld ga ik kleurboeken, kleurpotloden en schoolschriften kopen voor de kinderen op de school waar ik vrijwilligerswerk ga doen. Dus iedereen
met lege flessen, laat je horen!
Over twee weken is het zover: Zanzibar. Voor 3 maanden ga ik vrijwilligerswerk doen op dit prachtige eiland. Volg mijn avonturen via deze weblog!
Even nog een kleine mededeling: Ik neem mijn Iphone niet mee en daarmee ook mijn huidige 06-nummer ook niet! Je kunt me eventueel op mijn tijdelijke prepaidnummer bereiken (vraag hier even naar) of
via Facebook (chat).
Zaterdag 13 september geef ik nog een klein feestje voor mijn verjaardag en neem ik voor de komende 3maanden afscheid van familie en vrienden. Iedereen die even gedag wil zeggen is welkom tussen
11:00 en 16:00 maar laat even weten of je langskomt!
De kriebels beginnen nu toch echt wel te komen, gelukkig heb ik het grootste gedeelte allemaal al in orde en zijn het nog een aantal kleine dingen die ik nog moet regelen maar dat gaat allemaal
goed komen natuurlijk! Ik heb er onwijs veel zin in maar ga iedereen hier natuurlijk wel missen. Don't worry, ik kom terug!
Met nog 20 dagen op de teller ben ik al zo goed als klaar! Ik heb mooie nieuwe wandelschoenen gekocht, een klamboe, wandelsokken, een zakmes, zaklamp en volgens mij alles wat verder op mijn lijstje
stond! Alleen nog een middagje naar de Etos of de Kruidvat voor mijn 'reisapotheek' en dan ben ik er helemaal klaar voor! Aftellen maar!
Omdat ik bang ben dat ik anders alles (wat ik nog moet kopen, doen en pakken) vergeet, maak ik hier maar een lijstje. Want over 26(!) dagen is het al zo ver: ZANZIBAR! Ik moet nog best wat
dingetjes regelen en kopen.. hier mijn lijstje! Als iemand nog tips heeft, geef ze dan vooral door
